Als je uit je huisje kijkt en je ziet daar een berg, dan wil je daar natuurlijk het liefst op klimmen. Dus toen we de middag vrij hadden, zijn we (Anna, Annelies, Suzanne, George, Thomas en Merel) op pad gegaan. Zoals te verwachten was, waren de boys na vijf minuten al uit ons zicht verdwenen... Na tien minuten waren ook Anna en Merel verdwenen, want Suzanne en Annelies hadden wat moeite met het uitkiezen van de handigste route over de steile rotsen. Met het nodige roepen hebben we elkaar teruggevonden en zijn we met zijn vieren doorgelopen. We kwamen uit bij een mooie rots met prachtig uitzicht op de zonsondergang. We blijven natuurlijk meiden, dus daar hebben we de nodige tijd besteed aan het maken van foto's ;-). Afgeleid van onze shoot door een hoop geschreeuw zagen we Thomas en George ergens hoger op een berg staan. Dat zag er gaaf uit, dus daar moesten wij natuurlijk ook heen. Het uitzicht daar was echt prachtig, zoals te zien is op de foto's.

De terugweg ging iets minder soepel. Rotsen omhoog is toch net een stukje makkelijker dan omlaag. Het was weer zoeken naar de juiste route, want het was allemaal erg steil. Gelukkig zijn we daar met zijn vieren na een lichte discussie goed uitgekomen. Na wat stukken naar beneden te zijn gegleden over het natte mos op steile stukken en weg te zijn gezakt in een laag sneeuw, zijn we beneden aangekomen. Huppelend en zingend zijn we over de weg het laatste stukje naar de huisjes teruggelopen.